Vrijdag
Lippenstift. Ik heb nog lippenstift nodig. Ik zet de doos met smoelenboeken op een stoel, die ik zojuist heb opgehaald in de buurt van Sloterdijk. Het was nog een uitdaging om ze op tijd te bestellen, maar gelukkig is alles goed gekomen. Over twee dagen, op zondagmiddag, ga ik ze aan iedereen uitdelen. Ik loop naar de badkamer en pak een rode lippenstift. Aangezien hij wel erg donker is, verzacht ik de kleur wat. Eerder vandaag heb ik mijn outfit, haar en de rest van mijn make-up al gedaan. Alles in natuurachtige kleuren want het thema van het Startweekend is ‘survival’!
Om half zes stap ik de Kajuit binnen, de knusse huiskamer van Oudezijds 100. Het is niet lastig om in de survivalsfeer te komen: er hangt camouflageversiering, ik hoor jungleachtige muziek en de andere gasten zijn allen gekleed in groene, beige en bruine kleuren. Iemand loopt op me af.
"Wil je schmink?” vraagt ze. Ik hoef niet na te denken over wat ze precies bedoelt, want minstens tachtig procent van de aanwezigen heeft een zwart en groen streepje op hun wang.
“Jazeker!” antwoord ik en ze brengt het aan.
Als iedereen er is, heet een lid van de startweekendcommissie ons welkom. Ze vertelt dat we eerst gaan eten en dat daarna meer van het programma duidelijk zal worden. Dat is fijn, denk ik. Door het tripje naar Sloterdijk heb ik behoorlijke trek. We eten soep met broodjes hotdog. Tijdens het eten praat ik met een nieuwe gemeenschapsgenoot, Rianne. Zij woont nog maar een week bij Oudezijds en maakt nu al dit mee. De perfecte deep dive in de gemeenschap!
Na het eten is er kapel. In tegenstelling tot normaal doen we dat niet in de kapelruimte maar in de Kajuit. Zo is er plek voor iedereen. We zingen een aantal liedjes en dan komt de bijbellezing. Die wordt niet alleen gedaan in het Nederlands en Engels, maar ook in het Oekraïens gedeeld. Dit is precies zo’n moment waarop de kernwaarde van Oudezijds 100, gastvrijheid, voelbaar in praktijk wordt gebracht. Het ontroert me.
We sluiten de eerste avond af met Sardientje: één gemeenschapsbewoner verstopt zich ergens in de panden en de rest moet hem zoeken in het donker. Heb je hem gevonden, dan ga je stilletjes bij hem zitten zonder dat een ander het hoort. Hebben twintig mensen hem gevonden, dan is het spel voorbij en heeft de rest verloren. Na ongeveer een uur zoeken ben ik aanbeland bij de ondergrondse crypte van Oudezijds. Een luik leidt tot een donkere, vochtige ruimte met een laag plafond. Ik stap naar binnen, vind na wat gezoek een aantal mensen zitten.
Achter mij hoor een paar kinderen vragen: “Is daar iets?”
Ik aarzel en zeg dan: “Nee, hier is niks hoor.”
Mijn idee is om later alleen terug te komen. Helaas wordt nog geen minuut later een foto in de groepsapp gedeeld. Twintig mensen hebben hem gevonden. Was ik maar gebleven, denk ik.
Zaterdag
Om acht uur zit iedereen fris gewassen en aangekleed aan het ontbijt. Het is de bedoeling om ook gelijk een lunch te maken, want later vandaag gaan we een activiteit buitenshuis doen. Ik weet al wat het is, maar officieel is het nog geheim.
Na het ontbijt is er wederom kapel. Vandaag zingen we liedjes onder begeleiding van gitaarmuziek. Daarna is het tijd voor het beruchte, jaarlijks terugkerende onderdeel: de grote schoonmaak! Iedereen is in groepjes toebedeeld. Ik moet met twee gemeenschapsgenoten de vriezers herordenen. Hoewel ik niet zo vies ben van schoonmaken, is het nog leuker om het samen te doen. Dankzij het gezelschap en de achtergrondmuziek is het zo gedaan zijn alle klussen geklaard.
Dat is maar goed ook, want om kwart over elf vertrekken we met z’n allen richting de bus. De activiteit buitenshuis is zo ver dat we een rit over de snelweg moeten afleggen. Na een korte wandeling komen we aan bij de vertrekplaats en stappen we een voor een de bus in. De koppen worden geteld en aangezien iedereen er is zijn we ready to go! Het voelt als een schoolreisje.
Ongeveer veertig minuten later komen we aan op locatie. Tijdens de reis is ons verteld wat we gaan doen: poldersport! Voordat we starten, eten we in de zon onze lunch op. Als de meeste mensen daarmee klaar zijn geeft Ronald een lesje warming-up. Het is een soort combinatie tussen Nederland in beweging en yoga. We zijn klaar voor de start!
De navolgende twee uur zijn uitdagend, gezellig, verbindend, wiebelig, stabiel, afwisselend en bovenal erg nat! Een aantal mensen lukt het lange tijd om niet nat te worden, maar uiteindelijk moet iedereen eraan geloven. Gelukkig schijnt het zonnetje en is het vooral grappig om de een na de ander in het water te zien vallen. Het enige nadeel is de kou. Maar daar is rekening mee gehouden: na het parcours kunnen we heerlijk onder de warme douche en daarna met een kopje thee plaatsnemen bij de open haard. Het doet ons allen goed.
Om zes uur zit iedereen weer in de Kajuit. Rik spreekt een gebed uit en kondigt daarmee de start van de maaltijd aan. We eten paella met kip en garnalen. Ik ontferm me over Freek, een jongetje van drie dat al sinds zijn geboorte bij de gemeenschap woont . Hij vindt het eten helaas iets minder lekker, maar dat maakt het niet minder gezellig om hem in de buurt te hebben. Na een tijdje breng ik hem naar zijn ouders en ga ik voor de tweede ronde.
Na het diner is er opnieuw kapel en vervolgens hebben we bonte avond. In kleine groepjes schrijven we een eigentijdse versie van ‘Bloed, Zweet en Tranen’. De parodie moet in lijn liggen met het jaarthema: ‘Gisteren, vandaag, morgen: vieren’. Dat lukt heel aardig. Om negen uur klinkt op de grote binnenplaats een mooi lied, met als refrein:
"Gister, vandaag en morgen,
Vieren wij het leven hier,
Met koffie, roddels, veel donuts,
En altijd, ja altijd met veel plezier!"
Zondag
Vandaag ga ik de smoelenboeken openbaar maken, mijn afstudeerstage project. Voordat het zover is geniet ik van een lekker ontbijt en bezoeken we Christchurch met de gemeenschap. Om twaalf uur roep iedereen bij elkaar in de Kajuit. De afgelopen maanden heb ik er veel tijd in gestopt, om te zorgen dat iedereen binnen de Oudezijds gemeenschap het gevoel heeft dat ze erbij horen en de mogelijkheid te geven de rest van de gemeenschapsleden beter te leren kennen.. Hopelijk stimuleert het ontmoetingen die normaal niet zouden plaatsvinden, zoals wanneer iemand die je niet zo goed kent dezelfde hobby blijkt te hebben als jij. Na het praatje klinkt er tromgeroffel. Ik wacht nog even en trek dan de deken omhoog die ik over de doos met smoelenboeken had gehangen. Het eerste exemplaar overhandig ik aan Merel, die mij tijdens mijn afstuderen heeft begeleid.
Ik vind het een mooie afsluiting van het Startweekend, bedoeld om gezamenlijk het nieuwe seizoen in te luiden. Het is een tastbaar exemplaar dat laat zien wat het is om een gemeenschap te zijn.
