Ik verkeer in een rustige slaap als de wekker gaat. Ik wrijf in mijn ogen, strek me uit en pak mijn mobiel erbij om op de tijd te kijken. 08:00. De afgelopen maanden stond ik vaak later op, of zette ik helemaal geen wekker. Even denk ik na waarom ik vandaag wel op een ingestelde tijd op moest staan. Oja! Ik draai vandaag receptie.
Nadat ik nog even ben blijven liggen stap ik uit bed. Ik zet een kopje koffie, kleed me aan en vul een tas met mijn laptop, schrift, etui, wat boterhammen en een pot pindakaas. Met dat laatste kan ik zo in de Kajuit ontbijten. Ik kijk nog eens op mijn telefoon om te zien hoe laat het is. Vijf over half negen–de hoogste tijd om te gaan. Officieel begint receptie pas om negen uur, maar het is goed om daarvoor al wat dingen voor te bereiden.
Ik stap de Kajuit binnen en zie dat ik niet de eerste ben. Kees, een man die vaak aanwezig is tijdens recepties, is al bezig met het zetten van koffie en thee. Dat komt mij goed uit, want dan kan ik rustig mijn ontbijt klaarmaken. Ik haal een boterham uit de zak en smeer er pindakaas op. Uit een al volle koffiekan schenk ik een kop koffie in. De koffie in de Kajuit is vaak erg sterk, dus ik vul hem aan met een behoorlijke hoeveelheid melk en suiker. Even proeven. Iets meer melk nog. Zo is ‘ie lekker!
Rond kwart over negen is de ochtendkapel afgelopen en stroomt de Kajuit vol met mensen. Aangezien Kees zich buigt over het uitdelen van de koffie en thee kan ik nog even blijven zitten. Ik kijk om me heen. Een paar mensen blijven hangen bij de bar, een paar zijn gaan zitten en sommigen zijn via de Kajuit doorgelopen naar hun eigen huis.
Nina, een huisgenoot, loopt naar me toe. “Zometeen vergadering hè?”
“Oh is dat nu?’ antwoord ik. Ik dacht vanavond na kapel. Ik doe receptie vandaag.”
“Als we in de Refter gaan zitten kan het wel toch? Dan kun jij gewoon weg als er wordt aangebeld,” zegt Nina. Ik knik. Voorlopig zitten er nog genoeg mensen in de Kajuit, dus dat weggaan zal waarschijnlijk niet eens nodig zijn.
Een uurtje later is de vergadering (van commissie Vaderhuis) voorbij en hebben we een manier bedacht om de gemeenschapsbewoners meer bij de gemeenschappelijke taken te betrekken. Op een keertje extra koffie halen na heb ik de hele vergadering kunnen bijwonen. Op deze manier is er aan multitasking geen kunst!
Ik loop rond. De koffie en thee is gedronken, de gesprekjes zijn gevoerd en het is weer rustig in de Kajuit. Normaal gesproken zou ik nu de afwas doen, maar de kopjes staan netjes afgewassen en afgedroogd terug op het dienblad. Wat wel nog moet gebeuren is het verwisselen van de vuilniszak. Terwijl ik de volle zak naar boven trek, zie ik dat er viezigheid aan de buitenkant kleeft. Ik kijk in de vuilnisbak en ja.. ook daar zit heel wat achtergebleven vuil. Ik zeg het tegen Roos, die in de tussentijd naar binnen is komen lopen.
“Misschien kun je het met de brandslang schoonspuiten?” stelt ze voor. “Goed idee!” antwoord ik.
Niet veel later staat Roos buiten de vuilnisbak schoon te spuiten, terwijl ik er binnen voor zorg dat de brandslang niet in de knel komt. “Heb je ook afwasmiddel?” roept ze. Ik pak de afwasmiddel en een sponsje uit de keuken, draai de brandslang dicht en loop naar buiten. Daar schrob ik de binnenkant van de vuilnisbak schoon. Voorlopig hoeft dit taakje niet meer gedaan te worden. Terwijl ik de schone vuilnisbak naar binnen breng, bedenk ik me dat juist dit soort momenten het wonen bij Oudezijds 100 voor mij speciaal maken. Het zonnetje schijnt, het is nog rustig op straat en ik sta samen met een huisgenoot de vuilnisbak schoon te maken. Wat wil een mens nog meer.
We zijn alweer een uurtje verder als de bel gaat. “Hey Faas! Dat is een tijd geleden,” zeg ik tegen hem. Faas stapt naar binnen.
“Ja klopt! Ik ben een tijdje niet langs geweest” Hij strijkt neer op een van de banken.
“Wil je koffie?” Faas houdt een beker omhoog.
“Ik heb nog! Maar er mag nog wel wat bij zo.”
Ik neem de koffiekan mee en ga op een stoel in de buurt van Faas zitten. Hij vertelt hoe hij aan het begin van de dag vaak niet weet hoe zijn dag gaat lopen. Die vrijheid vindt hij lekker. Het brengt hem op allerlei plekken en zorgt voor verrassende ervaringen. Terwijl we praten komt Kim de Kajuit binnengelopen. Tijdens haar vakantie in de Alpen heeft ze haar middenvoetsbeentje gebroken, dus vooruitkomen doet ze nu met behulp van krukken.
Het uur erna zitten we gezellig met z’n drieën te kletsen. Het sociale contact doet mij erg goed. Praten wordt afgewisseld met het bijschenken van koffie en thee en voor ik het weet is het alweer over twaalven, de officiële eindtijd van receptie. Gelukkig heb ik de rest van de dag weinig op de planning, dus ik kan rustig blijven zitten totdat Faas en Kim zelf vertrekken. Rond half een is dat het geval. Nadat ze zijn vertrokken ruim ik nog wat kopjes op, ik doe de afwas en dan zit de receptiedienst er echt op.
Het was voor mij de eerste keer. Om eerlijk te zijn zag ik er van tevoren een klein beetje tegenop, maar dat bleek zeker niet nodig. Het voelde heel ontspannen!
