Tijden veranderen. In 1984 was het niet makkelijk om als basisarts betaald werk te vinden. Daarom besloot ik werkervaring op te doen door een aantal maanden als vrijwilliger te gaan werken op Kruispost. Kruispost was toen nog onderdeel van de gemeenschap Oudezijds100. Ik heb op Kruispost een mooie tijd gehad en veel ervaring opgedaan.
Ik leerde om te gaan met heel verschillende mensen uit diverse landen met uiteenlopende medische problemen. Je had in die tijd bijvoorbeeld veel vluchtelingen uit Sri Lanka. Daarnaast had je ook veel drugs-gerelateerde medische problematiek. We hadden een leuk en enthousiast team onder de bezielende leiding van de ervaren gepensioneerde tropenarts mevr. Hennie Kreuger.
In de zomer van 1984 heb ik fulltime bij de Kruispost gewerkt en logeerde ik op een zolderkamer van OZ100. Op die manier heb ik ook het gemeenschapsleven van OZ100 meegemaakt. In de kajuit was het altijd een drukte van belang. Vooral ’s morgens was er veel inloop, omdat het mogelijk was om dan met iemand te praten van het maatschappelijk werk. Het maatschappelijk werk had toen een kantoortje aan de voorkant bij de voordeur.
De werkervaring, opgedaan op de Kruispost, maakte bij het solliciteren een goede indruk. Het heeft ervoor gezorgd, dat ik eind 1984 kon gaan werken in een ziekenhuis in Den Bosch. Het begin van mijn medische loopbaan lag dus bij Kruispost en OZ100. En daar ben ik altijd erg dankbaar voor geweest.
Na een aantal jaren kwam ik bij Eleos te werken in Amersfoort. En wie kwam ik daar op een goede dag tegen? Lyke, de dochter van dominee en mevrouw Boiten van OZ100. Tijdens een lunchwandeling hebben we bijgepraat en herinneringen opgehaald. Van het een kwam het ander en we maakten een afspraak om bij OZ100 op bezoek te komen. Tijdens dat bezoek kwamen allerlei herinneringen weer boven en er was niet veel veranderd. OZ100 en de Kruispost boden nog steeds hulp aan mensen, die dat nodig hadden.
Toen mijn pensioen dichterbij kwam en mijn vrouw en ik ondertussen In Amsterdam-Noord woonden, ontstond bij mij het idee om na mijn pensioen contact te zoeken met Lyke. Wie weet kon ik als vrijwilliger wat betekenen voor OZ100. Eind 2021 zocht ik na vele jaren weer contact met Lyke en maakten we een afspraak. Het klikte meteen weer met Llyke en we hadden veel bij te praten. Lyke was heel open en eerlijk over de moeilijke tijd, die OZ100 had doorgemaakt. Ze reageerde positief op mijn wens en zei dat ik wel als vrijwilliger wat zou kunnen betekenen voor OpStap, de maatschappelijke opvang van OZ100.
Vervolgens heb ik een afspraak gemaakt met Merel, de maatschappelijk werkende van OpStap. Het gesprek met haar verliep positief. En zo is mijn wens uitgekomen. Vanaf januari 2022 werk ik als vrijwilliger bij OpStap. Sinds die tijd sta ik 1x per week weer vroeg op om naar mijn (vrijwilligers)werk te gaan. Het voelt dan alsof ik ga werken. Alleen met dit verschil dat ik nu maar 1 dag in de week werk en met de fiets ga en niet met de auto.
Het mooie van het werken bij OZ100 is dat we niet beginnen met werken, maar met bidden in de Joriskapel. We willen eerst van God ontvangen wat Hij ons wil geven. Daarna gaan we aan het werk om ons in te zetten voor anderen. En dat gebeurt zoveel mogelijk op een gelijkwaardige manier. Ieder mens heeft een ander wat te bieden. In elke contact geef je en ontvang je. Zo kun je als mens groeien aan en door elkaar. Met zo’n houding valt er elke dag bij OZ100 en OpStap veel moois te beleven in ontmoetingen met elkaar. Want je ontmoet veel verschillende mensen bij OZ100, spontane binnenlopers, bewoners, vrijwilligers en iedereen heeft behoefte aan contact en aandacht. Wat me raakt, is de aandacht voor elkaar en het geven van een plek om te wonen en te leven.
In de tijd dat ik meedoe met OpStap is er al veel moois gebeurdt. Ik denk bijvoorbeeld aan een moeder met drie kinderen. Ze is vanuit een ander land bij haar familie in Nederland gaan wonen. Maar op een gegeven moment heeft haar familie haar op straat gezet en werd ze dakloos. Ze hoorde via via van OpStap en heeft zich aangemeld. Gelukkig was er plek voor haar en haar kinderen. Wat was ze dankbaar en blij. Ze had nu voor zichzelf en haar kinderen een vaste plek om te wonen. Haar kinderen konden naar school en kwamen tot rust. Zij kon er zijn voor haar kinderen en deed mee met de activiteiten van OZ100. Ze voelde zich opgenomen in de gemeenschap en kreeg de hulp, die ze nodig had. Met behulp van OpStap is ze op zoek gegaan naar permanente huisvesting. Uiteindelijk heeft ze die gevonden en is ze naar een ééngezinswoning verhuisd.
Het is mooi om dakloze mensen op deze manier tijdelijke huisvesting te bieden en een opstapje naar blijvende huisvesting. Tijdens hun verblijf bij OZ100 mag je hen helpen om ontstane problemen zoals schulden samen op te lossen. Ook als ze geen dagbesteding of werk hebben, worden ze hiermee ondersteund om dat te vinden. Het is mooi om dit proces van dichtbij mee te maken en te zien hoe de gemeenschap van OZ100 om hen heen staat, zodat ze er niet alleen voorstaan. Want samen sta je sterker dan alleen! Een mooi motto om mijn verhaal mee af te sluiten. Dit verhaal is het verhaal van een dankbaar mens, die mee mocht maken dat zijn wens is uitgekomen.
