Hoi! Mijn naam is Ruchama, maar hier bij Oudezijds 100 is het Lulu. Lang verhaal kort: een huisgenoot leert Chinees en in het Chinees is mijn naam Lu ka ma. Dat werd toen afgekort naar Lulu????
Ik woon hier nu sinds november, maar veel langer geleden (nu bijna 21 jaar) ben ik op Oudezijds 100 geboren! In de tussentijd heb ik met mijn ouders en broertje in Roemenië en Amersfoort gewoond en nu ben ik dus weer terug op mijn geboortegrond????
Ik woon in een kamer, op drie hoog in het Vaderhuis. Lekker dichtbij de Kajuit (‘woonkamer’) en Refter (gezamenlijk eetgedeelte) dus????
Om een beeld te geven hoe het gaat op Oudezijds 100 schrijf ik paar stukjes. Deze stukjes kan je hier onder lezen:
–
(27/06)
Nu jullie kort kennis hebben gemaakt met mij leek het me leuk om wat te vertellen over mijn kennismaking met Oudezijds 100. Of nouja, kennismaking..
Eigenlijk kun je zeggen dat ik hier in mijn leven drie keer kennis heb gemaakt.
De eerste keer was direct na mijn geboorte. Toen zag ik niet alleen Oudezijds, maar de hele wereld voor het eerst! Jammer eigenlijk, dat ik me dat niet meer kan herinneren????
Ook van de tweede keer weet ik eerlijk gezegd niet veel meer. Ik was 6 en verhuisde na 2.5 jaar wonen in Roemenië weer terug naar het huis waar ik geboren was.
Wat ik me wel herinner is mijn derde kennismaking, afgelopen oktober. Daar zal ik dus wat meer over vertellen.
Zoals afgesproken kwam ik op een doordeweekse dag een avondje mee-eten. Zo gaat dat vaak in de, hoe zal ik het noemen, aftastperiode.
In die periode wordt door beide partijen, de potentiële inwoner en de leden van Oudezijds, gekeken of het wederzijds klikt.
Best een beetje spannend dus. Ik weet nog goed dat ik met gemengde gevoelens aan tafel zat.
Het voelde maar gek, mijn vroegere thuis bleek nu ineens ook het thuis te zijn van allemaal onbekenden.
Gelukkig kon ik er, terwijl ik hapjes nam van mijn chicken in the hood (specialiteit van een medebewoner, het staat zelfs in het Oudezijdskookboek!????), even rustig aan wennen.
Waar ik ook aan moest wennen was het eten in zo’n grote groep. En dan vooral: als enige nieuweling. Maar dat gevoel verdween al snel doordat verschillende mensen een gesprekje met me aanknoopten.
Het grappige is dat ik me ook nog goed de afwas van die avond kan herinneren, en hoe gezellig ik die vond. Je zou het bijna niet geloven, maar eigenlijk vind ik de afwas nog steeds wel gezellig!
Het is voor mij het huiselijke dat Oudezijds 100 zo’n fijne plek maakt. Want.. of je nu hoog of laag springt, ook al kende ik die avond niemand en was ik er in jaren niet geweest.. toch voelde ik me alweer thuis!
–
(8/8)
Rrringg
Ik zit met een aantal huisgenoten te chillen in de Refter als de telefoon gaat.
Toevallig is ons een aantal weken daarvoor tijdens een gemeenschapsavond verzocht om allemaal de Oudezijdstelefoon op te nemen als die gaat. Waar ik anders gedacht had: ‘die persoon belt morgen wel opnieuw’ neem ik nu dus maar de telefoon van de haak. “Communautaire Gemeenschap Oudezijds Honderd, met Ruchama”
De beller blijkt een man, naar het klinkt van een jaar of 25. Hij vertelt dat hij door een onverwachtse situatie vannacht geen plek heeft om te slapen. In de veronderstelling dat wij nog steeds noodopvang hebben, vraagt hij of hij daar gebruik van kan maken. Helaas moet ik hem teleurstellen; noodopvang heeft Oudezijds 100 niet meer. “Weet je dan misschien wie ik kan bellen om dat wel te vinden?”
Uiteraard weet ik dat niet gelijk, dus ik beloof er even naar te kijken en hem daarna terug te bellen. Samen met een huisgenoot zoek ik het internet af naar plekken die onderdak bieden in noodsituaties. Uit onze zoektocht komen twee telefoonnummers die het proberen waard zijn. Ik bel de jongen terug, geef de nummers door en wens hem veel succes. “Als de nummers niet werken kun je ons opnieuw bellen.” sluit ik het gesprek af.
Niet veel later belt hij inderdaad opnieuw. “Allebei de nummers werken niet.”
Ik krab even op mijn achterhoofd, en herhaal wat de jongen net zei voor mijn huisgenoot. “Oké, we gaan opnieuw kijken. Je hoort van mij.”
Dit keer zoeken we niet alleen nog verder op internet, ik app ook een medebewoonster die tevens maatschappelijk werkster bij OZ100 is. Helaas blijft haar reactie uit.
Opnieuw vinden we een aantal nummers en opnieuw geef ik die aan de jongen door met het verzoek om terug te bellen als ze niet werken. Eerlijk gezegd reken ik er zelfs op dat hij nog een keer zal bellen, maar de rest van de avond blijft het stil. Ik ga ervanuit dat dat betekent dat hij een slaapplek heeft gevonden. Dat idee brengt een glimlach op mijn gezicht.
Grappig, denk ik. Deze avond leek een beetje op mijn stage, waar ik regelmatig spreekuren draaide. Maar ik was natuurlijk niet aan het werk, ik was gewoon thuis.. Ook dit hoort bij wonen op Oudezijds 100.
–
(22/8)
02.34
Ik lig al een aantal uur te slapen als ik ineens wakker schrik van een oorverdovend hard geluid. Ik hoef maar even na te denken voordat ik me realiseer wat dit geluid betekent. Meteen sta ik uit mijn bed op, met een licht trillende hand open ik mijn deur en ik loop de gang op. Eigenlijk had ik verwacht dat ik daar een aantal huisgenoten zou treffen, maar helaas, niets is minder waar. Ik klop op de deur van een van de huisgenoten op mijn gang. Geen gehoor.
Omdat ik niet teveel tijd wil verliezen besluit ik naar beneden te gaan. Dan maar zonder huisgenoten. Ook op alle trappen naar beneden kom ik niemand tegen. Het lukt me om mijn ademhaling onder controle te houden, maar echt ontspannen voel ik me niet. Ondertussen klinkt nog steeds het brandalarm, wat natuurlijk niet bijdraagt aan een rustige atmosfeer.
Pas als ik bijna beneden ben, zie ik eindelijk twee huisgenoten die blijkbaar ook uit hun bed zijn gekomen. Zij zien er een stuk rustiger uit dan ik. Een van hen, Lydia (schuilnaam), loopt naar een paneel met allerlei knopjes waarop ze onder andere kan zien op welke plek het brandalarm gestart is. “Het is bij Anneke (schuilnaam)” zegt ze en ondertussen stuurt ze Anneke een appje.
Niet veel later volgt een reactie: Anneke weet van niks; het is vals alarm. Nadat ze het brandalarm heeft uitgezet, vertelt Lydia dat het hier heel vaak loos alarm is. Ineens snap ik waarom er maar zo weinig huisgenoten naar beneden zijn gekomen. Pas als het alarm voor de tweede keer klinkt, is er echt wat aan de hand.
Nadat ik van de schrik ben bekomen val ik gelukkig snel weer in slaap.
Dit voorval gebeurde ergens in mijn eerste maanden bij Oudezijds 100. Dat het alarm vaak afgaat heb ik inmiddels aan den lijve mogen ervaren. Ik weet nu zelfs hoe ik het alarm zelf uit kan zetten. Trillende handen en een kloppend hart heb ik niet meer, maar hoe vaak het alarm ook afgaat, alert blijf ik natuurlijk altijd ????
–
#Dagboekvaneenbewoner
