Ruchama woont sinds 2022 in Oudezijds 100. Naast haar studie Sociaal Werk schrijft ze maandelijks een stukje over het gemeenschapsleven van OZ100, van bijzondere vieringen tot dagelijkse momenten.
“Ik wil ook nog graag wat zeggen,” zeg ik terwijl ik op sta. De veertig gezichten die net nog op Rik gericht waren, terwijl hij vertelde waarom we eigenlijk Sintjansfeest vieren, richten zich nu op mij. Ik laat een stilte vallen en dan begin ik.
“Zoals de meesten van jullie weten ben ik het afgelopen halfjaar afgestudeerd op Oudezijds 100!” Iedereen begint te klappen. Het geklap en de feestelijk versierde binnenplaats brengen een glimlach op mijn gezicht.
Dan vervolg ik mijn verhaal. “Tijdens mijn onderzoek werkte ik toe naar een interventie. Ik wilde met mijn interventie Oudezijds 100 nog meer tot een thuis maken voor iedereen die er woont. Een plek waar je graag wilt zijn, waar je graag naartoe komt.” Om me heen zitten niet alleen huisgenoten, maar ook vrijwilligers, werknemers en mensen die vroeger bij Oudezijds 100 woonden. Allen luisteren aandachtig.
“De interventie waar ik op ben uitgekomen bouwt voort op iets wat er al was: het smoelenboek. Vorig jaar is er al geprobeerd om dit vorm te geven, maar het is nooit afgerond. Nu zijn de vragen wat aangepast en gaan we een nieuwe poging wagen. Dit is een boek waarin iedereen die bij Oudezijds 100 woont, werkt of vrijwilliger is een persoonlijke pagina krijgt. Op die pagina staan vragen met antwoorden en een foto. Zo hebben we een mooie verzameling van iedereen die onderdeel is van deze mooie gemeenschap. En.. we gaan vandaag al een start maken met het creëren ervan!”
Ik wijs naar het lege appartement dat aan de binnenplaats grenst. Een hele tijd heeft het leeggestaan en is het verbouwd, maar over een tijdje trekken er nieuwe bewoners in. “Iedereen is uitgenodigd om ergens tijdens het feest daar een foto te laten maken.”
Nadat ik dat gezegd heb benoem ik de namen van Laurie en Rocío, die zich samen over de vormgeving van het smoelenboek buigen, en van Christian, die de foto’s zal maken. En dan is mijn praatje klaar. Terwijl er opnieuw geklapt wordt, ga ik weer zitten.
Een uurtje later zit iedereen lekker te eten. Ik heb mijn bord met verschillende salades, broodjes met smeersels en fruit al op. Vlees heb ik nog niet genomen, maar dat komt later wel. Joseph, die daarvoor verantwoordelijk is, redt het bij de middelgrote barbecue maar net om iedereen op tijd van vlees te voorzien. Regelmatig vormt zich een rij van mensen die een tijdje staan te wachten, maar gelukkig is dat op zo’n feestje geen probleem.
Ik kijk om me heen. Een paar mensen zitten net als ik met een leeg bordje op schoot. Ik zet mijn bordje op tafel en loop naar de eerste persoon bij wie dat zo is. “Vergeet niet om op de foto te gaan!” zeg ik. De man staat op. “Ohja, ik ga gelijk even.” Zo ga ik nog een aantal mensen af. In mijn ooghoek zie ik dat het werkt; het lege appartement vult zich met steeds meer mensen die op de foto gaan of hun pagina gaan invullen.
Ik kijk op mijn mobiel. Half acht. Christian en ik hadden eigenlijk afgesproken om de groepsfoto om zeven uur te doen, maar toen was iedereen nog zo druk aan het eten en in gesprek. Deze tijd past beter. Inmiddels heeft Rik al een aantal keer met een grote bel geklingeld om ieders aandacht te trekken en ook nu vraag ik hem om dat te doen. Hij hoeft met de bel maar een keer heen en weer te slaan of iedereen kijkt al zijn kant op, zo hard klinkt het geluid. “Alle smoelen verzamelen voor een groepsfoto!” roept hij en hij wijst naar de kant van de Kajuit. Daarbuiten gaan we de foto maken.
Weer een aantal uur later zit ik in de trein naar Amersfoort, waar mijn ouders wonen. Juist op dat moment stuurt Theo, de broer van Christian, de groepsfoto die zojuist gemaakt is. Een hele gezellige foto, waar veel mensen enthousiast op reageren. Ik voel me trots. Trots om bij Oudezijds 100 te wonen en trots op mijn afstudeerproject, het smoelenboek, waarin deze foto een mooie ereplaats zal krijgen.
