Door Ruchama
Het is een paar minuten voor kwart voor negen als ik vanaf de straat door het raam van de Refter kijk. Hoewel het nog vroeg is, zie ik binnen al heel wat mensen die in verschillende groepjes staan te kletsen. De tafels zijn, in tegenstelling tot de gebruikelijke ronde opstelling, neergezet in de vorm van een U. Ze zijn mooi gedekt en gevuld met allerlei lekkers: koffie, thee, broodjes, groente, roerei. Het water loopt me in de mond en ik vervolg mijn weg richting de ingang van de Kajuit. Dat lukt me een stuk sneller dan gewoonlijk, want waar de straat op de meeste dagen gevuld is met toeristen, is hij op de zondagmorgen erg leeg.
Als ik binnenstap merk ik dat er in de Kajuit, vergeleken met de Refter, een stuk minder mensen zijn. Aangezien ik nog niet zo lang wakker ben (lees: nog licht humeurig) vind ik dat wel lekker. Ik begroet Edwin, die bezig is een theekan met heet water te vullen. Sinds een aantal weken is hij met iemand aan het daten. Laatst heeft hij haar voorgesteld tijdens de avondmaaltijd en nu neemt ze voor het eerst deel aan het zondagochtendontbijt. ‘Leuk dat je erbij bent!” zeg ik tegen haar. “Dankjewel, ik vind het leuk dat Edwin me heeft uitgenodigd!’ Het is een sociale, enthousiaste vrouw en in het moment dat volgt hebben we een kort, gezellig gesprekmet elkaar.
. Joseph, een van de twee organisatoren, gaat voor in gebed en dan kunnen we beginnen. Ik schenk een kopje koffie in en beleg een wit broodje met roerei, komkommer en tomaat. Het smaakt me heerlijk. Vanaf mijn zitplekje aan het uiteinde van de tafel kan ik nu goed tellen dat er vierentwintig mensen aanwezig zijn. Het zondagochtendontbijt is er eens per maand en doordat ik twee keer eerder ben geweest weet ik dat dit een relatief hoge opkomst is.
Terwijl ik in mijn ooghoek zie hoe een van de jongere gemeenschapsbewoners, Filemon van vier, schudde buikjes op zijn broodje strooit, raak ik in gesprek met Joseph. Hij vertelt dat er bij de zondagochtendontbijten een aantal vaste gasten zijn. Edwin, Theo en Carlijn zijn er altijd en ook Johan en Jenieke schuiven bijna iedere maand aan. De rest van de deelnemers wisselt. Ik neem nog een hap van mijn broodje en vraag wat voor soorten eten er zoal voorbijkomen.
‘Ik heb een keer havermoutpap gemaakt, een keer wentelteefjes. De ene maand organiseer ik het alleen, de andere maand doet Ryv het en soms doen we het samen,’ zegt Joseph. Ik kijk om me heen naar de vele mensen die genieten van het eten en met elkaar lachen en kletsen. Dat Joseph en Ryv dit als vrijwilligerstaak kiezen kan ik me goed voorstellen.
Nadat iedereen is uitgegeten en we met elkaar de afwas hebben gedaan, strijk ik neer aan de tafel in de Kajuit. Ik klets met twee gemeenschapsgenoten en spreek met hen af dat we rond half elf vertrekken richting Liberty Church. Ze gaan nog even langs huis om zich op te frissen en dat brengt mij in de gelegenheid om na te praten met Ryv. Ik ben benieuwd wat voor haar de reden is om al vier jaar het zondagochtendontbijt te organiseren. Ze vertelt dat ze het erg leuk vindt om met eten bezig te zijn. Net als Joseph maakt zij voor deze gelegenheid speciale gerechten, waarvan een erg geslaagde haar shakshuka (ik kan het weten want ik was erbij).
‘Daarnaast vind ik het leuk dat je mensen op een andere manier leert kennen. Sommige mensen zijn aan de start van het ontbijt nog wat chagrijnig en die zie je dan tijdens het eten wakker worden. Je hebt het met elkaar over wat je in het weekend gedaan hebt, wat voor deze zondag je plannen zijn. Je spreekt eventueel af om samen naar de kerk te gaan of daarna koffie te drinken. Dat is toch anders dan de avondmaaltijd aan het einde van de dag.’
We denken samen na over de toegevoegde waarde die dit ontbijt heeft voor de gemeenschap. Het zorgt voor ontmoeting, samen genieten en een goede start van de dag. Je bent welkom met frisse fruitige lach of met ochtendhumeur en in mijn geval was het tegen dat laatste zelfs een goed medicijn!
