Een, twee, drie, vier… Twaalf. Twaalf eters vanavond. Een vrij gemiddeld groepje dus. Gezellig, maar niet té druk. Ik ben benieuwd wat we gaan eten. Eigenlijk weet je dat nooit van tevoren, het kan van alles zijn. De een kookt iets typisch vanuit zijn of haar cultuur, de ander kijkt wat er in de koelkast en vriezers ligt en maakt een makkelijke avg-maaltijd (aardappels, vlees, groente).
In de groepsapp verschijnt een melding: “Wie kan er vanavond koken? Er is nog geen kok.” Hoewel er in principe vaste kookpoules zijn, gebeurt het af en toe dat er op het laatst nog een kok geregeld moet worden. Even later is er gelukkig eentje gevonden. Theo, een huisgenoot die toevallig ook kookte tijdens mijn kennismaking met Oudezijds 100, heeft een middag vrij en heeft zich aangeboden.
Ongeveer een uur later loop ik de Kajuit binnen. In de tussentijd heb ik Theo al even gesproken en gehoord dat hij iets met snijbonen en zalm gaat maken. Dat had hij me echter niet hoeven vertellen, want in de hele Refter én Kajuit is de zalm te ruiken. Ik steek mijn hoofd door de opening van de Refter en groet Theo. Hij is net bezig met het toevoegen van vier bakjes kruidenkaas om van de snijbonen een snijbonensaus te maken. Ik begin met het dekken van de tafel. Soms, als er heel veel mensen zijn, wordt de tafel uitgebreid tot een U-vorm, maar nu kan hij in zijn standaard ovalen vorm blijven.
“Eet er vanavond geen vegetariër mee?” vraag ik, precies op het moment dat Theo de zalm aan de saus toevoegt. “Oeps.. Ja.” Gelukkig lukt het nog net om wat saus zonder zalm uit de pan te scheppen.
Om kwart over zes zitten we met de meeste mensen die op de inschrijflijst stonden aan tafel. Drie van hen zijn er nog niet, maar die hadden al gezegd dat ze later kwamen. Zoals aan het begin van elke gezamenlijke maaltijd beginnen we met gebed, waarbij ieder de handen van zijn buren vasthoudt. Daarna wordt er opgeschept.
“Jij bent vegetariër toch?” vraagt Theo aan degene van wie we dat dachten.
“Nou..…” ze lacht verlegen.
“Ik heb eigenlijk kortgeleden besloten dat ik bij de gezamenlijke maaltijden niet meer vegetarisch eet.”
Theo lacht. “Dat is goed, zolang jij de pan van de vegetarische saus afwast.” grap ik.
Ik kijk naar buiten. “I think it’s gonna rain soon” zeg ik tegen mijn buurman. Niet veel later komt mijn voorspelling uit. Het plenst met bakken uit de hemel. Ook het onweer laat goed van zich horen.
“I like when it is this weather, when I can stay here and don’t need to go outside.”
Ik kijk mijn buurman aan en knik: “Me too!”
Op dat moment hoor ik naderende voetstappen. Het zijn de drie laatkomers. Aan de droogheid van hun kleding is te zien dat ze gelukkig niet van buiten komen.
Wanneer iedereen is uitgegeten staan we op. Gezamenlijk spreken we het gebed uit dat hoort bij iedere maaltijdafsluiting: “Ere zij de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Als in den beginne, nu en immer en van eeuwigheid tot eeuwigheid. Amen.”
Daarna volgt het afwasmoment, dat natuurlijk ook tot het standaard programma behoort. Het liefst droog ik af, maar omdat daar al twee mensen staan, besluit ik de tafel met een doekje af te nemen. Ik loop naar de Kajuit en maak een doekje nat. Zodra ik terugkom zie ik echter dat de tafel al door iemand anders is schoongemaakt. Koffie zetten dan? Ook dat is al gedaan. Waar ik normaal gesproken nog wel iets zie wat gedaan moet worden (keuze uit een breed assortiment – vegen, voorspoelen, afwassen, naspoelen, vuilniszak verwisselen, et cetera), lijkt nu iedere taak al door een ander te zijn opgepakt.
Dan maar even uitrusten in de Kajuit, voordat de kapel begint. Ik eet ongeveer eens per week mee en, hoewel dat natuurlijk niet de meest spannende ‘activiteit’ is, doet het me toch altijd weer goed.
Ruchama woont sinds 2022 in Oudezijds 100. Naast haar studie Sociaal Werk schrijft ze maandelijks een stukje over het gemeenschapsleven van OZ100, van bijzondere vieringen tot dagelijkse momenten.
