Wie ben je en hoe ben je bij ons terechtgekomen?
Mijn naam is Corinne de Klerk en ik ben sinds 1999 actief in de advocatuur. In mijn jeugd heb ik in Singapore gewoond en ik ben daar gevormd door een geweldige middelbare school, ook op sociaal gebied. Vanaf 2007 heb ik mijn eigen praktijk als sociaal advocaat in Amsterdam. Door de verhalen van sommige cliënten, maar ook doordat ik Rik en Lyke kende via de Anglicaanse kerk aan de Groenburgwal, kwam ik in aanraking met de Kruispost. Ik ben gaan praten met dokter Hannie en met een van de maatschappelijk werkers en het leek iedereen een goed idee om een juridisch spreekuur te gaan houden op de Kruispost. Dit doe ik nu ruim 10 jaar, één avond per maand.
Wat kun je als advocaat bij het maatschappelijk werk betekenen voor de mensen die bij je op het spreekuur komen?
Je kunt altijd íets voor mensen betekenen, al is het alleen maar wat duidelijkheid geven. Nederland heeft een restrictief toelatingsbeleid. Het antwoord is in principe “nee, tenzij u aan bepaalde voorwaarden voldoet”. Ik leg de mensen uit: dit is het perspectief voor u, dit zijn uw opties. Op de Kruispost geef ik mondeling advies en soms verwijs ik door, altijd binnen de sociale advocatuur. Als de mensen juridisch perspectief hebben, zoals bijvoorbeeld bij Unieburgers, dan nodig ik ze uit bij mij op kantoor. Ik start dan een procedure op.
Het voordeel van het spreekuur is de laagdrempeligheid. Als je onrechtmatig in Nederland bent, durf je niet snel naar een gewoon advocatenkantoor te stappen.
Is er in al die jaren dat je nu spreekuur houdt, iemand die je bij is gebleven, een cliënt die speciaal indruk op je heeft gemaakt?
Er is wel iemand, een Marokkaanse meneer met een enorme lijdensdruk, waar dokter Venneman zich ook hard voor heeft gemaakt. Bij operaties die hij moest ondergaan waren dingen misgegaan, hij is uitgezet en daarbij mishandeld en in Marokko in de gevangenis beland. Heel naar allemaal. Inmiddels gaat het goed met hem. Hij heeft een verblijfsvergunning en een eigen huisje. Zijn situatie is nu stabiel.
Wat mij zo frappeert is hoe iemand dan verandert, bijna in alle onderdelen van zijn leven, op het moment dat hij zo’n papiertje krijgt dat betekent ‘je mag hier zijn’. Deze meneer heeft nog wel fysieke klachten, maar vooral emotioneel is hij een gezonder mens geworden.
Wat vind je het mooiste aan je werk hier?
Ik vind het een voorrecht dat ik naast mijn cliënten mag lopen, want ik leer veel van ze. Vooral van de moed van mensen. Ze krijgen de zoveelste negatieve beslissing van de IND en dan zeggen ze niet: ‘Advocaat, had je niet beter je best kunnen doen’? Nee, dan zeggen ze: ‘Je blijft toch wel voor me vechten? ’. Dat maakt me nederig, hoe mooi en krachtig mensen zijn.
En wat is de grootste uitdaging? Hoe ga je daarmee om?
De uitdaging ligt in het feit dat ik niet iedereen kan helpen die ik zou willen helpen. Het is vaak moeizaam. Toch ga ik dan door, ook al kost het me jaren. Ik kan me niet neerleggen bij een onrechtvaardig oordeel. Dan zoek ik wel een andere weg, maar dan kómt er een verblijfsvergunning voor die cliënten. Zij geven niet op én ze leven met een moordende onzekerheid. Dus waarom zou ík dan opgeven?
Het jaarthema op Oudezijds 100 is ADEM. Welke associatie heb jij hierbij?
Aan het theologische aspect, de Geest, Ruach; maar ook: als er een luisterend oor is, krijgen mensen ruimte om te ademen. ‘Adem’ is zó breed, ik vind het een prachtig thema.
De waarden rechtvaardigheid, eerlijkheid en menswaardig leven zijn heel belangrijk voor jou. Waar komt dit vandaan?
Vanuit het ouderlijk huis, het is er met de paplepel ingegaan. Zolang ik me kan herinneren, was gastvrijheid absoluut essentieel. Iedereen was welkom en rechtvaardigheid was een basiswaarde. Daarnaast is het bij mij ook aangewakkerd vanuit de theologie.
Wat betekent de Kruispost voor jou persoonlijk?
