Mijn scherm licht op. Het berichtje, waarvan ik nog maar een deel kan zien, trekt gelijk mijn aandacht. Ik open de groepsapp van Oudezijds 100 en lees de hele tekst. ‘Hallo allemaal!! Zoals jullie weten beginnen twee van onze geliefde gemeenschapsleden aan een nieuwe fase in hun leven!!! We zullen een afscheidsmoment organiseren,’ zijn de eerste zinnen. Ik weet gelijk over wie het gaat. Herminia, een Peruaanse vrouw die er al woonde toen ik kwam, en Dan, een man uit Amerika die net wat later dan ik aansloot, gaan verhuizen. Net als veel gemeenschapsgenoten beantwoord ik het bericht met een hartje.
Een aantal dagen later zit ik met wat mensen te kletsen in de Kajuit. ‘Wie eet er woensdag mee? Herminia kookt voor het laatst,’ zegt een van hen. Herminia staat bekend als een van de beste koks uit de gemeenschap. Iedere twee weken wist zij met producten uit de gezamenlijke koelkast en wat extra aankopen een heerlijke maaltijd op tafel te toveren. En, heel belangrijk: dat deed ze altijd met veel plezier. Helaas heb ik op woensdag al een andere afspraak, maar ik weet zeker dat vele anderen (waaronder Dan, die trouw aan iedere maaltijd deelnam) Herminia zullen vergezellen bij haar ‘galgenmaal’.
Gelukkig is het appje op tijd verstuurd en kan ik wel bij het officiële afscheidsmoment zijn. Op donderdagavond 7 november is het zover. Om acht uur zit de Kajuit vol met allemaal gemeenschapsbewoners die Dan en Herminia gedag komen zeggen. De grote tafel is gevuld met koffie, thee en appeltaart en op een kleiner tafeltje staan cadeautjes klaar. Om mij heen hoor ik geklets en af en toe de vrolijke lach van Herminia, naast haar kooktalent iets waar zij binnen de gemeenschap aan herkend wordt. Dan kenmerkt zich door zijn rustige houding en bescheidenheid. Het zijn eigenschappen die ook deze avond naar voren komen. Hij zit op een van de comfortabele stoelen, neemt af en toe deel aan een gesprek maar is het merendeel van de tijd gewoon lekker aan het luisteren.
Na een tijdje vraagt Joseph om de aandacht. Hij vertelt dat dit moment georganiseerd is om als gemeenschap op een persoonlijke manier afscheid te nemen van Herminia en Dan. Beide bewoners zullen worden toegesproken door een paar gemeenschapsgenoten en daarna zullen we, met een stukje taart, de afgelopen jaren als buren vieren. Joseph zelf is de eerste die wat tegen Dan zegt. Hij vertelt dat hij en Dan een tijd geleden zijn gestart met het kijken van films. Wat begon met af en toe een film groeide uit tot het samen volgen van filmseries onder het genot van een hapje en een wijntje. “And we are in a hurry because we still have to watch a few movies!” zegt hij, wat Dan lachend bevestigt. Hij eindigt zijn verhaal door te vertellen dat Dan tijdens het filmkijken altijd zijn sokken half uitdeed, tot midden op zijn voet, en dan met zijn tenen ging wiebelen. ‘Daarom heb ik dit cadeau voor je gekocht,’ zegt hij.
Hij reikt Dan twee paar sokken aan. Een met glaasjes wijn en een met Amsterdamse grachtenpanden.
Een van de mensen die Herminia aanspreekt is Edwin. Hij vertelt dat de lach van Herminia hem op een slechte dag vaak goed deed. Uiteraard besteed hij aandacht aan haar kookkunsten en hij eindigt zijn verhaal met een vraag: “Herminia heeft mij veel goeds gebracht. Ik hoop dat ik haar tijdens Nederlandse les een ding terug heb kunnen geven. Als je aan de andere kant van de gracht bent dan noem je dat..” “De overkant!” roept Herminia. “Yes!” zegt Edwin en hij strijkt lachend het denkbeeldige zweet van zijn voorhoofd.
Na Edwins verhaal wil Herminia zelf ook wat zeggen. Ze vertelt dat ze het in de gemeenschap altijd gezellig heeft gevonden en dat ze zeker van plan is om terug te komen en blijven koken (yes!). Verder geeft ze ons mee dat het leven niet makkelijk is, maar dat je altijd je ogen op het positieve moet houden.
Zoals aangekondigd sluiten we de avond af met taart. Er wordt gekletst, geknuffeld en mensen geven hun kaarten en cadeautjes. Met een warm gevoel wandel ik na afloop terug naar huis. Dit is toch hoe het hoort. Een persoonlijk afscheid waarin het voelbaar is dat iemand gekend wordt en onderdeel is geweest, of eigenlijk een beetje blijft, van de groep. Het neemt de verdrietige kant van het afscheid niet weg, maar maakt het in ieder geval wat minder alleen.
